kostbare tijd, verloren tijd?

Bewust even stoppen, tussen 2 taken.
Bewust stoppen, iedere 20 tot 30 minuten.
Bewust even stoppen als het zwaar gaat of tegen zit.

Dat kost tijd!

Ik zeg, dat is kostbare tijd!
Ik noem het een investering in zowel je eigen kwaliteit van leven, als een waardevolle investering in je relaties.

Overal waar je gaat, in je vrije tijd en in 'de baas zijn tijd'.

Maar veel mensen zijn geneigd te denken dat werktijd ten volle benut moet worden..... wat dan begrepen wordt als dat materiaal en energie alle betaalde uren omgezet moeten worden in een constante stroon van tastbare output.
Dat 'ff niks', je tijd verlummelen is, 'des duivels oorkussen' of 'een overeenkomst schenden met je baas, klanten en collega's'. Een zonde dus.

Uitrusten en bijtanken... dat doe je maar in je eigen vrije tijd: in je slaap, voor de buis, op vakantie, op retraite, bij de yogaclub, in de familiekring.

Al die minuten opgeteld, tussen 2 taken, ieder half uur en als het even tegenzit.... weet je wel wat dat de gemeenschap kost!?
Op je werk wordt je immers betaald om te presteren.

Goed, we zijn het eens.
Nou ja, in de basis dan, in de uitvoering misschien nog niet helemaal.

Wat kost het de gemeenschap als er veel fouten gemaakt worden die gemakkelijk verholpen hadden kunnen worden als er een ontspannen geest aan had gewerkt?
Wat kost het de gemeenschap aan tijd en geld en ergernis om die fouten te herstellen?
Wat kost het de gemeenschap als ieder voornamelijk voor zijn eigen hachje zorgt, zich uitsluitend en alleen zorgen maakt om zijn eigen positie en de mechanische taakafhandeling van de hem/haar toegewezen taken en alle voeling verliest met de menselijke organische kant van samenwerken?
Wat kost ziekteverzuim, door zaken als sociaal emotionele-probemen, burn-out en pestgedrag op het werk?
Aan uren, aan geld en aan kwaliteit van (samen-)leven?

En weten we niet allemaal, al is het maar uit de uitoefening van onze hobby's, dat we veel sneller, veel betere resultaten kunnen leveren, als we mentaal en emotioneel rustig blijven, al onze gereedschappen gebruiken op de manier waarvoor ze bedoeld zijn?
Dat we veel gemakkelijker (sneller) kunnen vinden wat we nodig hebben als we even de moeite nemen om dingen ' achter onze kont' op te ruimen, op de juiste plek, zodat we niet misgrijpen en oeverloos tijd vermorsen door te lopen 'zoeken'? Dat dat ook geldt voor mentaal emotionele 'dingen'?
Dat als we dingen gaan lopen forceren, omdat we 'door' willen vanwege een heilig 'het moet af en wel nu', dat de boel juist in de soep loopt?
Terwijl als we even rustig afstand nemen, de boel van een afstandje overzien, de meest effectieve oplossing gewoon voor het oprapen ligt.

Ik durf de weddenschap wel aan:

Een groep mensen die ' door, door door' moet en dergelijke stops niet maakt.
Een vergelijkbare groep die van harte uitgenodigd wordt, aangemoedigd zelfs, om wel dergelijke stops te maken.

Kijken welke groep er beter presteert.
Zowel in materiële termen : salariskosten, geringere ziekteverzuimkosten, reparatiekosten, materiaalkosten, en dergelijke als in immateriële termen van klanttevredenheid, saamhorigheid, arbeidssatisfactie, loyaliteit  en dat soort dingen.

Bekijk het niet over een weekje, want je hele systeem moet zich wel op zo'n omschakeling instellen.. ervaren dat het structureel mag en kan en sociaal acceptabel en echt ok is.
Maar na een maand, zes weken, weet ik zeker dat zoiets simpels, een enorme (gratis!) impuls geeft aan de kwaliteit van (samen) leven.